sábado, 31 de marzo de 2012

Entrega V: Bastien Vivès e Antón Chéjov

Quinta entrega e penúltima, en principio. Pretendemos que sexan lidas as catro historias en vacacións de Semana Santa e marcar á volta a reunión.
Obras escollidas: a) El gusto del cloro (2008 en Francia), album de Bastien Vivès, autor de cómics francés nacido en 1984; b) tres contos de Chéjov (escritor ruso, 1860-1904): “El beso”, “Del amor” e “Una bromita”, os tres na rede (ver enlaces abaixo) ou en calquera biblioteca (diversas edicións). Na nosa están os dous primeiros en Cuentos imprescindibles, de Chéjov (Debolsillo), sección “Outras literaturas” (821.OU).
Sobre o cómic de B. Vivès: éste é un autor francés novo e moi premiado que comezou a ser recoñecido a partires do album El gusto del cloro. ¿Que dicir?:
1) Se miramos cara atrás temos xa cómics e relatos literarios que se saen do tradicional (non hai grandes sucesos, nin enigmas, nin accións moralizantes, e si ambigüidade e finais abertos que reclaman a participación dun lector atento no dobre sentido de ollos abertos e de xeneroso, dado a
darse). Pois aquí máis diso, e moi ben contado e debuxado;
2) necesitamos pois ter en conta todo o dito sobre os autores anteriores (composición das páxinas, formato das viñetas; elección de cores; movemento do corpo, mans, xestos faciais; dialéctica entre palabras dos personaxes e a acción dos mesmos; etc.: ver entradas do blog que levan a etiqueta “Linguaxe do cómic”);
3) ademais agora debemos ver que o autor parece establecer unha oposición entre dentro-fóra en varios ámbitos: a) fisioterapeuta (fóra)-piscina (dentro); b) vestiario (fóra)-piscina (dentro); c) superficie da auga, nadar (fóra)- profundidade, bucear (dentro);
4) por outro lado hai dous tempos: presente e flash-back (volta ao pasado: última páxina no fisioterapeuta);
5) con estes catro elementos e o que iremos vendo no blog entraremos algo mellor nesta historia, pero Vivès é o bastante bo como para contar a historia nunha linguaxe visual non completamente reductible a explicacións racionais expresables en palabras, e esa imposibilidade de verbalizar todo o contido do album é o que o fai máis interesante como cómic.
Sobre os tres contos de Chéjov: Cremos que Vivès, conscientemente ou non, achégase á sensibilidade e mundo chejoviano, e iso pode notarse de diferente maneira nestes tres relatos. Propoñemos ler nesta orde (ou sexa, primeiro os mellores): “El beso”, “Sobre el amor” e “Una bromita”. Sobre o modo de contar contos de Chéjov xa escribimos neste blog, pero iremos repetindo o esencial de novo. Digamos só que este tipo de relatos que estamos a ler neste club nacen con Chéjov, quen pasa por ser o pai do “conto moderno”, do conto actual (xa sabes: ambigüidade, finais abertos, ausencia de enigma final e situacións heroicas ou moralizantes, etc.).
Enlaces dos tres contos:
http://www.ciudadseva.com/textos/cuentos/rus/chejov/beso.htm
http://albalearning.com/audiolibros/chejov/sobreelamor.html
http://www.ciudadseva.com/textos/cuentos/rus/chejov/bromita.htm
Nos próximos días engadiremos varias entradas sobre Vivès e o seu album e sobre Chéjov.

viernes, 30 de marzo de 2012

Hugo Pratt e Borges na nosa biblio

"Lord, I miss you..."

(Dedicamos esta entrada a J.L.R. Murillo, onde queira que estea).
Na nosa biblio temos obras de ambos autores. De Borges, na sección "Literatura en castelán" (821.CA) temos o libro Ficciones (que inclúe o relato escollido neste club) e ademais a antoloxía de contos Narraciones e o libro Historia universal de la infamia (pode que tamén estea o libro El hacedor). Cremos que sen embargo non hai poemas de Borges (a non ser no libro El hacedor, caso de estar), e Borges é antes que nada un poeta. A lectura dos contos de Borges pode resultar ao principio algo dificultosa, pero unha vez vencida esa primeira impresión non queda senón disfrutar da arte dun dos mellores escritores en castelán do século XX.
De Pratt temos xa bastantes álbumes: da saga de Corto Maltese, e por orde cronolóxica, temos La balada del mar salado (historia longa coa primeira aparición de Corto), Las Célticas (onde se atopa o relato escollido e outros tres) e Fábula de Venecia, outra historia longa na que Pratt homenaxea a súa cidade de Venecia (se ben el non nacera alí) e a tradición xudea presente nesa cidade e nel mesmo. O que consideramos o mellor album da serie de Corto Maltese, Corte sconta detta arcana (traducido sería algo así como "Patios escondidos chamados arcanos", e se refire a certos patios do barrio xudeo de Venecia), editado en castelán co detestable título case insultante de Corto en Siberia, aínda non o temos, pero todo se andará... Polo demais si temos o album Verano indio, con guión de Hugo Pratt e bos debuxos de Manara: as primeiras nove páxinas mudas , na praia, cos indios e a chica entre as ondas, son "linguaxe prattiano en estado puro", e quen non recoñeceu arte no cómic escollido neste club, debería pasearse por esas nove páxinas iniciais (sen embargo, as concesións a un certo erotismo barato son, pensa un, concesións aos latiguillos de Manara, un autor menor vendido ao mercado do erotismo simplón). Destacaríamos igualmente a morte do indio Natan nas páxinas do final como outro trazo da sensibilidade prattiana. Do resto, viñetas claramante malcopiadas de fotos, ben, só dicir que é marca da casa de Manara, un autor que consideramos menor aínda que a primeiro golpe de vista a certos lectores pouco atentos poda parecer "moi bo" (remitímonos a esa entrada anterior que titulamos "Estilo de Hugo Pratt", onde o mesmo Manara delátase nos seus propios vicios ao tempo que ensalza ao seu mentor HP). Temos igualmente o volume I da serie Los Escorpiones del Desierto, anmbientado na II Guerra Mundial en África. A serie melloraría nos seguintes álbumes, pero éste non deixa de ser un bo tomo con dúas historias.
Se tiveramos non obstante que engadir unha pequena lista de álbumes de Pratt que aquí consideramos dignos de ser destacados, esa lista incluiría títulos como Jesuita Joe, con páxinas e páxinas outra vez tipicamente prattianas, sen diálogo; ou La macumba del gringo (baseado noutro conto de Borges, "Tres versiones de Judas", do mesmo libro Ficciones); ou Un fortín en Dancalia, episodio da serie "Los Escorpiones del Desierto"; ou Al Oeste del Edén, desde logo; etc. Todas estas cousas un debe buscalas nas bibliotecas públicas, con un pouco de paciencia. Se un sinte a chamada de Pratt, naturalmente... Hai que ter unha certa sensibilidade, por descontado.
Unha certa sensibilidade, iso é.

martes, 27 de marzo de 2012

Pratt e Borges: Reunión IV (27.3.12). Derrotado

"Look at me, I'm in tatters! /I'm a shattered /Shattered"
Reunímonos hoxe só cinco persoas nunha peculiar xuntanza.
Desgraciadamente parece que os contos de ambos autores non foron ben recibidos: non gustaron en xeral, ou non foron comprendidos, ou non houbo interese en comprendelos. Non sabe un.
Está claro que este blog non é visto polos membros deste club, ou polo menos polos que hoxe estaban na reunión, e iso implica menos información (sobre os mitos irlandeses, a historia de Irlanda, o filme de Ford, etc.), menos coñecemento do "con-texto" que axuda non só a comprernder os textos de Borges e Pratt, senón que axuda a disfrutalos. Se perdemos o contexto dos textos, ¿para que un club de lectura?
A verdade é que se dixo na reunión que outros relatos anteriores gustaron máis. Admitido. Mais un pregunta, ¿influiría niso que houbo un maior esforzo por coñecer o contexto das obras anteriores, ou será que agora non houbo ese interese polo contexto debido á falta de atractivo da entrega IV?
B. dixo que o conto de Borges non lle gustou porque era demasiado denso e erudito, mais si o cómic. Especialmente as miradas dos personaxes, insistindo na importancia da rebelión irlandesa para mellor comprender o relato prattiano. L. queixábase de que ambas historias non tiñan o enganche que si tiñan as anteriores, especialmente a entrega I. Dicía que o cómic de HP era só unha historia dunha vinganza e pouco máis. Un contestou que reducir ese relato prattiano a iso era ser pouco xeneroso con Pratt: o fundamental estaba detrás, en Banshee, na relación dela cos tres homes e co seu destrino, e co mito irlandés. Que HP soe traballar así, en dous niveis: o superficial "de acción", e o outro, máis profundo e erudito, mais cunha erudición posta ao servicio da historia e dos personaxes en relación. Non pareceu estar moi convencida. C. pola súa parte insistía na pouca riqueza dos debuxos (dos carros de combate, nalgún perfil de Corto, dos interiores...) e que a historia carecía de forza. Parecía extrañado da relación coa película de Ford... Un intentou nalgún momento comentar a páxina final, pero xa sen moito espíritu combativo: a batalla estaba perdida, en apariencia. Demasiadas miradas pola ventá, demasiado pendentes do reloxo...
Non queda senón remitirse a este blog e ás entradas que non foron vistas, polo que parece. ¿Ford, tradición xudía, estilo gráfico de Pratt, os versos de Yeats, o nome de Banshee en realación coas Moiras...? Todo parece quedar atrás, talvez pola coincidencia cos exames, talvez pola falta de habilidade do coordinador deste club, talvez por... Quen sabe.
Derrrotado, pois. ¿Ten sentido seguir con este blog se os compoñentes do club non pensan miralo e telo en conta para as reunións?
É para pensalo seriamente. De verdade.

domingo, 25 de marzo de 2012

Cábala, Borges, Hugo Pratt

¿Que relación hai entre a "cábala" (ou "kábala"), a obra de Borges e Pratt? Intentaremos non extender demasiado esta entrada, por non liarnos.
Comecemos por unha definición breve de "cábala": "Tradición mística y esotérica hebrea que intenta explicar doctrinas ocultas de Dios mediante la exégesis de la Biblia". (Fonte: pinchése aquí). Se agora desexamos entrar máis en profundidade, busquemos na rede, pero advirtamos que non todos teñen a mesma visión da cábala. P. ex., podes ver na Wiki., perderte un pouco e seguir os enlaces...
Borges: o escritor arxentino chegou a dicir nalgunha ocasión que a diferencia da maioría dos arxentinos el non era crente, pero a diferencia igualmente deles sentía un forte interese polas cuestións de natureza teolóxica (en sentido amplo). Tamén sentíase atraído pola sabedoría hebrea e a cábala en particular, tendo relación con Gershom Scholem, morto en 1982 e gran coñecedor da cábala, quen tamén tivo algo que dicir sobre os supostos coñecementos de Borges ao respecto... Para saber máis disto e da relación da obra de Borges coa cábala, ver aquí e tamén neste outro lugar. Para ter unha idea da figura de Scholem, quen no seu momento tamén tratara ao escritor, ensaista e filósofo Walter Benjamin, podes pinchar agora aquí, e se queres máis, aquí tamén.
OK. ¿E Pratt? A relación de Pratt coa cábala ten outra cor, e dalgún xeito volve a evidenciar a diferencia de caracteres de Borges e Hugo Pratt. A súa relación ten que ver coa súa propia familia, coa casa da súa avoa, coa a súa propia nai... Corto parece que aprendera nos seus primeiros anos coñecementos cabalísticos en... Córdoba... Mais volvamos a Pratt, quen fai aparecer de contínuo a cábala e a tradición e sabedorías hebreas nos seus relatos (e prólogos aos seus álbumes, moi ricos en información). Botemos man das súas propias palabras: ver aquí, nesta entrevista, e baixemos ata a antepenúltima pregunta-resposta ("A propósito del pasado, ¿por qué no ponemos de una vez en orden tu genealogía?", etc.), onde fala da súa familia de orixe sefardita: pinchemos aquí. En moitas historias de Corto Maltese, pero tamén noutras que non son desa saga, a cábala e a sabedoría hebrea está presente ou moi presente: "Al Oeste del Edén", "Fábula de Venecia", "Corte sconta detta arcana", etc.
Pero prometeramos ser breves, e cumprimos por unha vez coa nosa palabra.
Quedan as obras de JLB e HP...

sábado, 24 de marzo de 2012

Estilo de Hugo Pratt

Milo Manara é un debuxante italiano de cómics que no seu momento debuxara dúas historias de Pratt, amigo seu. É academicamente moi bo, se ben abusa da copia de fotos, copia que ademais non fai ben (nótase, as figuras hunanas quedan ríxidas, etc.). En calquera caso chegou a escribir isto que segue sobre o estilo de Pratt como debuxante "de cómics", que non a secas, xa que non é o mesmo: alguén pode ser moi bo debuxante pero mal debuxante "de cómics", de igual modo que outro pode ser un debuxante artístico limitado (é o caso de Pratt) pero un magnífico debuxante "de cómics". Así o di Manara:
" Máis alá de todo, Hugo Pratt é o maior debuxante no mundo. O seu poder evocativo é tan fascinante que o seu continuo achegarse á esencialidade gráfica chega aínda a engadir novas suxestións ao deseño, en vez de quitar. Paradoxalmente, reducindo os trazos, aumenta a descrición. Nun debuxo de Pratt pódese determinar a hora na que ten lugar a acción, a intensidade da luz, a violencia do sol, se fai frío, se fai calor. Moitas veces nós nos divertimos imaxinando onde vai levalo a súa busca do esencial. El di que vai contar unha historia enteira cun só xesto, un acordo imperceptible. E eu créomo.
No seu debuxo está todo. É un debuxo cambiante, funcional para a historia. Pode ser lixeiro ou violento, expresionista ou docísimo e máxico ou perfecto, puro e sabio ou grotesco e cómico, e pode chegar incluso ao frenesí erótico. El debuxa como se falara. É o que está dicindo o que determina o modo como o di. Basta un trazo, un trazo só, e está xa na aventura.
Para quen o coñecen, non é necesario sequera ese trazo (...)." [No libro Hugo Pratt, a cargo de V.M. e M. Paganelli, Editori del Grifo, 1980. A tradución do italiano do fragmento vai pola miña conta, así que olliño.]
Se revisamos o cómic que nos ocupa caeremos na conta da presencia do vento, dos corvos e, finalmente na praia, das gaivotas. Os tres moi presentes na obra prattiana, especialmente as gaivotas. Tamén os desertos e o mar, e polo tanto as praias tamén. É dicir, todo o cambiante: xa di Manara arriba iso de "debuxo cambiante". Certo. Pratt é pouco amigo de debuxar interiores ou máquinas (iso queda para o colaborador Guido Fuga, se ben neste episodio aínda é outro o colaborador que debuxa as máquinas do exército británico). Son as areas das praias, dos desertos africanos e dos mares, especialmente do Sur, os fondos propios dos relatos prattianos. Areas e augas cambiantes, que mutan de contínuo. E con poucas liñas, cada vez menos (habería que ver as súas obras algo posteriores a este cómic para apreciar ese estilo no seu esplendor), expresa todo iso que di Manara sen esaxerar nin un átomo. Todo o que di é certo. Pratt pertence a esa extraña raza de artistas que con pouco e sen ser virtuosistas consegue trasmitir todo o que queren e necesitan transmitir. Os seus debuxos chegaron finalmente a ser parecidos aos trazos das rúbricas das nosas firmas: liñas que parecen saír soas, que só en apariencia calquera pode trazar... Pero nós sabemos que cando un neno intenta copiar a rúbrica dun adulto, é incapaz. Por certo, unha proba máis, se cabe, da relación tan olvidada entre cómic e escritura. Lembra: os debuxos no cómic se escriben...
Se engadimos ás palabras de Manara agora o que xa comentáramos da recurrencia de Pratt ás viñetas de miradas dos personaxes e/ou entre personaxes, ás viñetas e incluso páxinas sen diálogo ou case sen el ("Jesuita Joe", os finais de "La balada..."* ou de "Corte esconta detta arcana", ou o comezo do guión de "Verano indio"*, para o lucimento de Manara no que foi probablemnete o seu mellor album, etc.), e todo iso o mesturamos con esas areas, mares, corvos, ventos e gaivotas, temos xa ese estilo tan de Hugo Pratt, tan recoñecible, incluso na historia que temos para ler nós. Das rúas pola noite pasamos ao día nas aforas con vento, miradas e corvos, e ao final de corvos con vento, a vento con gaivotas, area, miradas, silencios e amores imposibles. Iso si, con moitas folliñas voando no aire de viñeta en viñeta...
* Nota: Ambos álbumes están esperando por ti na nosa biblioteca. Un deles desde fai... anos.

martes, 20 de marzo de 2012

Convocatoria da reunión IV sobre Borges e Pratt


Pola presente quedamos pois emprazados para este leuns, día 26 de marzo, ás once (recreo) no lugar de costume, para falar do conto de Borges e o cómic de Hugo Pratt.
Temos xa varias entradas dedicadas a ambos, e nos próximos días serán engadidas un par delas a maiores que pedimos sexan vistas. Se entre todos facemos engordar algo o capítulo dos comentarios, bendito sexa Deus, etc. (Dá un pouco de tristeza ver este blog tan abandonado nos últimos tempos).
Pois iso...
P.S.: ATENCIÓN, please: hai un cambio de día. Non será esta reunión o luns, senón o MARTES, 27 de marzo, ás once en punto, o lugar de sempre. Perdón e gracias.

jueves, 15 de marzo de 2012

(A suivre...)

(Ilustración a partir de debuxo orixinal de Jean Giraud)
Interrumpimos o natural desenvolvemenmto deste blog tan concurrido (...) para ofrecer un enlace que leva ao noso blog da casa, Biblioafonso, onde temos unha entrada dedicada á recente desaparición dun dos máis grandes autores de cómics probablemnte de todos os tempos: Jean Giraud. Ou sexa, Gir. Ou sexa, Moebius. Éste é o enlace: pinchemos, pois.
Chapeau, monsieur Giraud. Merci.

sábado, 10 de marzo de 2012

Banshee “Moira” O`Danann

As banshee son, nas lendas irlandesas, mulleres que anuncian morte e desventura. Poden estar ó servizo dunha ou varias familias, ou aparecerse en lugares concretos (muros, fontes, regatos... ou pontes sobre un río, coma neste caso) a calquera que pasea. Unha especialmente famosa facía chegar os recados a través da roupa que lavaba, manchada de sangue. Tamén por aquí as lavandeiras son mulleres das que, en xeral, se fuxía. Algún pacto que tiñan co diaño facíaas inmunes ó recato e especialmente bravas: hai moitas historias desas que se contaban polas noites que dicían que se vías a unha lavandeira e che pedía que lle axudases a escoar a roupa estabas perdido.
Banshee O´Danann faise chamar, nunha das viñetas, Moira. E a continuación, dispara ó policía. Na mitoloxía grega as Moiras (e as Parcas na romana, e as Nornas na escandinava) encarnan a parte de sorte que lle corresponde a cada cal, o botín do destino a repartir. Se ben a parte que lle toca á propia Moira-Banshee parece ser bastante desgraciada, coma se a propia emisaria tivese que renunciar á felicidade: ama a dous homes ós que descoñecía por completo. Corto, pola súa parte, noutra historia, "La balada del mar salado", conta que ó descubrir de neno que lle faltaba nas mans a liña da fortuna, tirou de coitelo e fíxose unha ó gusto, e así, vai zafando da morte moitas veces. Non sei, pode que á fin non fose unha historia tan imposible a destes dous...
Respecto da canción que entona no interior da casa, é posible que se estea a referir a outro ser
lexendario, Tuan Mac Carell, que atravesa o mundo dos vivos, máis alá da hora que lle foi asignada, transformándose en distintos animais. Deste xeito, confundíndose con outras formas do que alenta, vai enganando a morte que ven por el. Pero renuncia, iso si, á vida propia dos mortais. Na última páxina Banshee faille saber a Corto que está fatalmente ligada ó destino do seu país, en concreto, implicada ata ó fin na loita concreta que en Irlanda se está a librar. Sen embargo, alí, escoitando esa música doutro tempo da que fala, non pode senón ser un personaxe condenado a vagar pola eternidade queimándose en todas e cada unha das batallas a pel. En definitiva, nun e noutro caso, pura e simple repetición.

(Colaboración de M.).

jueves, 8 de marzo de 2012

Hugo Pratt e John Ford ("The Informer", 1935)

Se ben se di moitas veces que graficamente Hugo Pratt é moi dependente do debuxante estadounidense de cómics da época clásica Milton Caniff (e é así en certo sentido, mais sobre isto hai que matizar moito, porque a forma de concibir as viñetas, páxinas, etc., é ben distinta), poucas veces se di o que o propio Pratt recoñece abertamente: a influencia da forma de narrar e presentar imaxes (se as dúas cousas non son o mesmo nun cómic) dun dos autores máis importantes do s. XX, o cineasta John Ford, e en concreto neste cómic da súa película "The Informer" ("O delator"), de 1935 (se en YouTube di 1922 é porque a historia que Ford conta transcorre nese ano, en Dublín).
Se miramos eses planos de Ford das rúas de Dublín de noite, o carteliño (persecutor el), as paredes, as sombras, os faroliños, os cigarrillos prendidos co lume dos mistos, a indubidable influencia da estética do cine expresionista (ver aquí e baixar ao epígrafe "Aspectos estéticos") desta película xa dos tempos do sonoro pero aínda moi dependente da linguaxe do cine mudo (lembra que o sonoro comeza en 1927, oitos anos antes), se miramos ese planos , dicíamos, notaremos a súa influencia nas páxinas iniciais do cómic de Corto Maltese, ata a aparición da tumba. O propio Pratt recoñece isto. Outras viñetas talvez dependan da outra peli de Ford en Irlanda, "The Quiet Man" ("O home tranquilo"), pero deixemos iso agora... O certo é que se imos ás últimas páxinas atopamos outra coincidencia con Ford, aínda que non cremos que sacada del: a representación do movemento mediante a presencia do vento (follas voando), pelo dos personaxes levantándose, etc. E moi de ambos. Outras coincidencias entre ambos son o demorarse nas miradas dos personaxes, o gusto polos uniformes militares e o ambiente militar e pola representación do deserto, o mimo co que tratan aos personaxes secundarios (iso si probablemente Pratt tómao de Ford), que os dous son auténticos contadores de historias no sentido forte da expresión e que ambos contan historias a partires da vida realmente experimentada e das persoas que realemente coñeceron e trataron que pasan aos seus relatos que por iso están cheos de vida (compárese esto coa tendencia de tantos outros "autores" a xerar as súas historias non a partir da vida senón doutras películas, doutros cómics ou de series da televisión), etc. Ese aire fordiano un non pode evitar respiarlo en moitos relatos prattianos, incluso cando só é o guionista ("Verano indio", p. ex.).
Engadimos aquí o enlace para ver en YouTube o comezo do filme "The Informer" (O delator")decentemente (non se che ocurra velo traducido ao castelán: toda a banda sonora se perde, e a banda sonora son todos os sons da película, non só as voces e a música). Pincha aquí: http://youtu.be/F6wrsUmPsR0

domingo, 4 de marzo de 2012

Yeats na cabeza (do conto) de Borges

O conto de Borges, se está completo como debe, comeza cunha cita, cun fragmento dun poema do irlandés Yeats , autor tamén querido por Hugo Pratt. Aquí podes ler ese poema completo (en inglés, por certo: sen comentarios). E aquí podes lelo en castelán, se baixas ata ver o título "Mil novecientos diecinueve" (lembra a entrada anterior, a cronoloxía da historia de Irlanda e alí o ano 1919 claro). Ese poema ten seis partes, e a cita de Borges é un fragmento da parte II, polo que debes baixar ata alí. Nesa parte II se fala dunha Loie Fuller, unha bailarina estadounidense entonces moi coñecida cunha técnica moi innovadora de efectos visuais dos que Yeats escribe para referirse a outra cousa.
Ben, Borges parece botar man deste fragmento porque é un poema que fala dos feitos de 1919 en Irlanda, pero posiblemente tamén por algo máis: ¿o Destino ou destino, que goberna sobre as miserias humanas sen nós saberlo sequera?, ¿a noción circular do tempo?, ¿o reparto de roles ou papeis entre humanos, heroes ou villanos, reparto que non está nas nosas mans dominar e que Borges trata tamén noutros relatos como "Tres versiones de Judas", tamén versioneado por Pratt, ou "Los teólogos", onde tamén hai referencias á noción cíclica do tempo? ¿A que se pode estar referindo Borges? ¿Hai algo disto tamén na interpretación de Pratt? Ao parecer o cineasta italiano Bertolucci tamén fixo unha versión cinematográfica en 1970 deste conto... ¿Bertolucci insistira entón nalgo parecido?
Non queremos responder. Haberá opinións variadas, ou esperamos que as haxa...
¿E ben...? Por certo, ¿"Año Platónico"...?

"Así hace el Año Platónico: gira/ cada vez, bien o mal, en el viejo cambio;/ todos los hombres son danzantes; y andan/ según el bárbaro martilleo de un gong" (Yeats)
PS: Un enlace final onde podes ler a Borges falando dos seus contos. Xa contarás...

sábado, 3 de marzo de 2012

Algo sobre o conflito entre Irlanda e o Reino Unido

Tanto no conto de Borges (que transcorre en 1824 e algo despois, pero no XIX) como no de Pratt (que transcorre en 1917: ver tumba da páxina VI, viñeta final) o conflito británico-irlandés está en primeiro plano. Por conseguinte é imprescindible algo de información sobre isto. Propoñemos un enlace que leva á páxina "Cronología histórica de Irlanda", do blog "Innisfree".
Que non cunda o pánico: é unha cronoloxía telegráfica, brevísima. Para acabar antes, e dando por sentado que desde o XVII Irlanda está baixo o dominio da Corona Inglesa, e que no XIX o nacionalismo, con diferentes tendencias, crece en Irlanda ata ser a finais dese século a ideoloxía dominante no país, propoñemos fixes a túa atención nos anos 1845 (inicio da Gran Fame da pataca), 1905 (creación do "Sinn Féin": "Nosoutros Mesmos" ou "Nosoutros Sos"), 1914 (creación do IRA), e sobre todo 1916 (Insurreción do Luns de Pascua). Aí atoparás cinco notas: a 1 debes lela; a 2 é conveniente. As demais podes saltalas. Logo disto quedan o ano 1918 (o "Sinn Féin" gaña as eleccións), e os anos 1919-1921 ( a Guerra de Independencia), pero sería posterior aos feitos do cómic de Corto Maltese. Naturalmente, calquera pode ver na rede mil cousas máis, pero escollemos isto pola sús brevedade e por fuxir da Wiki de sempre.
¿O enlace?: aquí o tes: pincha.

jueves, 1 de marzo de 2012

Hugo Pratt sobre Borges

"Yo creo interesante contar las cosas verdaderas como si fueran leyenda, y a la inversa. A menudo he dicho verdades de tal forma que han pasado inadvertidas. Borges ha escrito bastante en ese estilo. Me gusta mucho Borges: es un poco especial, elitista, aristocrático. (...) Borges siempre ha contado historias verídicas como si fueran falsas o historietas de ficción que podrían haber sido posibles." (Hugo Pratt, nunha entrevista de finais dos setenta)