Adrian Tomine e o "distanciamento"

Certos autores intentan emocionar directa e rapidamente ao lector ou espectador. En cine coa música e a sucesión de planos curtos a ritmo trepidante que afogan ao espectador nunha voráxine... “audiovisual”. En cómic (superheroes, manga masificado, cómics de factoría para nenos...) algo parecido con planificacións de vértigo e cambios violentos de puntos de vista, grandes onomatopeias, xestos faciais acusados en primeiro plano, cores rechamantes, etc. Incluso aficcionados ao cómic, mais un punto inxenuos, chegan a crer que o dominio destas técnicas é a proba da calidade dun autor (cando os feitos din que calquera patochada das “Witch” ou de “Gerónimo Stilton” levan dentro toneladas disto e non valen nada).
Outros autores escollen outra vía. Dentro destes, algúns fan un percorrido aparentemente absurdo: buscar a emoción... polo “distanciamento”. Pensamos que Tomine fai iso, talvez por influencia de Daniel Clowes, que vivía preto da súa casa (se ben Tomine no comezo debuxaba ao modo de Mazzuchelli, con trazos grosos e cálidos, logo recolle o estilo de Clowes, de trazo delgado e tramados mecánicos que vemos nestas dúas historias). Tomine busca ese distanciamento do lector non para que éste se desentenda dos personaxes e emocións do relato: presenta situacións, vivencias, etc., “distanciadamente” para “retirarse” el (o autor) e evitar o subliñado excesivo propio de quen menosprecia ao lector e así dar cancha a ese lector activo (intelixente, intuitivo: vivo) que acabe vivindo esas emocións, sentimentos ou frustracións de xeito máis intenso e “verdadeiro” (perdón pola expresión: sei que é de mala educación) que nos casos dos que falabamos no parágrafo I. Es ti quen debe dicir se esto é certo ou conseguido por Tomine...
¿Como conseguiría ese “efecto” polo “distanciamento” nestes dous relatos nosos?: 1) renunciando á cor; 2) utilizando grises con tramados mecánicos, non manuais (que serían máis cálidos, como vemos en Crumb, p. ex.); 3) escribindo-debuxando as onomatopeias dese modo tan simple e austero; 4) debuxando eses fondos e obxectos dese modo tan sobrio e anodino (mobles, veirarúas, vasos...); 5) recorrendo a xestos faciais e linguaxe corporal que dan esa imaxe de “contención” ou ás veces de “frialdade” aparente; 6) incluído ás veces esas viñetas tan súas (como as dúas últimas da p. 3 de “D&D”, ou a das mans da p. 7, ou a da lámpara da 9, ou a do Sol na derradeira, ou xa en “Constipado...”, a derradeira da p.3, ou a segunda e catro últimas da derradeira páxina) que parecen mostrar o tempo detido, ou un baleiro envolvente, ou “o fóra de campo”, ou a mirada do personaxe, ou algo afortunadamente indefinible con palabras; 7) o mantemento do plano en “Constipado...” en varias ocasións (p.6, p.7, p.9, con viñetas case repetidas); 8) os silencios; 9) a ¿aparente? falta de acción; 10) escoller esa paxinación-viñetización de tres por tres e rectángulos verticais todos iguais en “Constipado...” buscando unha homoxeneidade-obxectividade-estandarización que contrasta cos sentimentos revoltos dos personaxes; 11) ¿etc.?
Todo isto poderíamos relacionalo, por descontado, con esas historias non convencionais escollidas por Tomine. Mais non queremos repetirnos: remitímonos outra vez a Piglia e a algún comentario dos escritos estes días...
¿Opinións, críticas mordades, tomates...?