Kafka e Clowes: Reunión III (13.2.12)

Estivemos hoxe reunidos seis persoas falando dos relatos de Clowes e Kafka.

De Kafka falamos tamén doutros relatos que consideramos parecidos ou cercanos a "Un artista da fame", como "A transformación/A metamorfose", ou "Primeiro sufrimento"/"Un artista do trapecio", ou "Unha mulleriña", etc. Falamos da presencia da xente nos contos kafkianos, desa dependencia da xente (o público, os lectores, os demais, os que recoñecen o valor da obra dun, etc.) e á vez ese desapego ou aínda medo ou fuxida da xente que parece afoga a personalidade dun, a liberdade, o espacio vital, qué sabe un... Falamos da relación de Kafka coa súa arte, a literatura, con el mesmo en definitiva, pois un é a súa arte, habilidade ou actividade na que máis un se sinte. ¿Chega sen embargo con iso, ou un necesita ao tempo o (re)coñecemento dos demais, do seu pai (recordemos a carta de Kafka ao seu proxenitor), da súa familia (lembremos "A transformación"), do público da feira ou do circo, da mulleriña e a xente, dos espectadores da arte do trapecio, dos lectores, dos outros escritores...? ¿Ten valor ou mérito esa actividade literaria ou Kafka facía o único que era capaz de facer porque non lle quedaba outra? ¿Desexaba Kafka deixar de ser un plumífero e transformarse nunha pantera con saúde, boa comedora, libre polos seus poros todos, chea de vida? ¿Desexaba Mal ser tamén outra pantera como talvez Theda, sen escrúpulos para debuxar caricaturas así sexan cruéis de quen sexa no restaurante que toque, ou no WC de quen sabes sinte por ti algo máis do que é normal, unha pantera con outro pé na arte "elevada", de culto, que pode abandoar a feira no momento que queira porque non depende dese público sórdido que só espera un retrato blando e pasar o rato?

Pode.

(Pode que non).

Falamos tamén do cómic de Clowes, e puxemos enriba da mesa un par de álbumes de Clowes que temos na nosa biblio e que case non foron tocados -nin na biblio nin hoxe: ¿queiman?-. C. dixo que lle parecía que ambas historias, a de Kafka e a de Clowes, eran bastante planas, que se veía claramente desde o principio de qué ían, e non como as anteriores doutras entregas. Despois aclarou que iso non significa que sexan máis simples que as outras, senón que teñen unha linelidade máis evidente, pero cheas, iso si, de recovecos e sombras, de ambigüidades, como se puido ver hoxe na reunión. C. tamén sinaluo as viñetas apaisadas, horizontais, as de coche, e falamos da derradeira viñeta, tamén horizontal, e cun Mal que talvez estea máis morto que vivo, que mira ao fiondo un espello que non sabemos se reflicte o seu corpo ou ben o noso, pois se nós vemos no espello a Mal, loxicamente el ten que ver ao lector... ¿Clowes era consciente deste xogo tan de Velázquez? E se era consciente, ¿debemos os lectores sentirnos aludidos e "metidos" na caricatura? E polo mesmo, ¿debemos os lectores sentirnos "metidos" na gaiola do artista da fame ao final, case morto e case sen fala, a piques de seren sustituído por un felino depredador que ben puidera chamarse Theda? Cr. dixo non entender o xogo desa chica, Theda, aínda que despois , falando dela, parecía Cr. telo máis claro do que pretendía... B. apuntou que Theda recordáballe a certa moza dunha película da que non puido chegar a recordar o seu título, cun xogo con outro home parecido ao de "Caricatutra"...

E así foron os minutos pasando e esta reunión terceira con eles, non sabemos onde...

[Volvendo xa para casa un deu en lembrar o conto visto e comentado por Kar, "Tres rosas amarillas", de Carver. Intentando facer unha relectura e unha análise do conto un pouco á altura do proposto por Kar, recordo que servidor creía ver no final dese relato carveriano -o seu derradeiro conto en vida, pois despois de morto quen sabe- unha dúbida sobre o valor da obra literaria do propio Carver, ou sexa, do escritor, ou sexa do artista (da pluma, da fame, da caricatura, do trapecio, de etc.): despois de todo, e co comezo do escrito de Nietzsche "Sobre verdade e mentira en sentido extramoral" na mente, ¿ten máis valor a obra do artista (Carver, Kafka, Clowes, ti, o outro) desenvolvida ao longo de toda a súa vida e co seu corpo xa criando malvas que... un gran de area da praia máis deixada da man de Deus? ¿Non é certo que un pouco máis arriba comentabamos que Kafka parecía facerse esa pregunta no conto do famento, e é polo tanto una repetición extraña que chama á porta do noso club, toc, toc, quen é, e pasa xa que fai frío...? Dá igual, pensei: K. nos salvará..., ¡e no idioma de Dante!]