Fai xa un certo número de anos Daniel Clowes (EE UU, 1961) equiparou a popularidade dun autor de cómics famoso coa do campión do mundo de... bádminton. (¿Por que?).Temos aquí e agora o relato de Kafka Un artista da fame, escrito en 1922 e revisado en 1924, pouco antes da súa morte. Cando Kafka está a facer esa revisión cara a súa publicación, póstuma, con outros contos como Primeira dor (Un artisata do trapecio), A mulleriña, etc., o escritor checo enfermo de tuberculose se comunicaba escribindo notas, pois non podía falar, e case non podía comer.
Se queres saber máis disto temos na nosa biblio un libro-cómic escrito por D. Z. Maiorowitz e ilustrado e debuxado por Crumb, un autor de cómics underground de recoñecida fama, se ben non é neste libriño onde Crumb demostra todo o seu talento... Nesta obra, Kafka, publicada en España por La Cúpula, podes atopar un montón de información sobre a vida de Kafka, a obra e interpretación desta, ademais de ilustracións e incluso cómics sobre escenas da súa vida ou versións -non moi logradas, todo hai que dicilo- de fragmentos das súas novelas ou de contos.
Se visitas a rede podes encontrar moito tamén alí sobre este escritor checo de orixe xudía e que escribía en alemán, nado en realidade aínda no Imperio Austrohúngaro no ano 1883 (morreu aos trinta e nove anos, en 1924, de tuberculose).
Se falamos do conto "moderno" (ou sexa, do contemporáneo, do que nace co francés Maupassant e sobre todo o ruso Chéjov no XIX), hai quen di que éste ábrese en dúas vías: a que de Chéjov ou Joyce, pasando por Hemingway e Cheever, chega ata Carver, ou Richard Ford, ou Tobias Wolff e Munro...; e a outra, a de Kafka, que leva logo a autores como o arxentino Borges. Se ben certas historias de Clowes foron comparadas coas de Richard Ford ou Carver (e co cine de Lynch, por certo), a nós parécenos que polo menos a que del nos ocupa agora, Caricatura (de 1995, cando ten trinta e catro anos) está máis ben dentro da segunda vía... Claro que eso se pode discutir, por descontado...
Por agora só tiben tempo a dar unha lectura superficial ao comic de Clowes, e así como primeira impresión chamame a atención graficamente a caricaturización dos personaxes, amosando así a perspectiva do caricaturizador.
ResponderEliminarPois eu persoalmente supoño que unha persoa que se adica a caricaturizar ás persoas como traballo, na súa vida cotiá tamén caricaturizará as persoas que lle rodean, aínda que involuntariamente na súa cabeza.
Por iso paréceme moi acertado ese feito de caricaturizar as personaxes do comic.
Despois das personalidades dos "dous perxonases principais" chamame moito a personalidade do home, que é como máis retraido, que simplemente busca sobrevivir.
Tendo unha prespectiva da vida como máis áspera, pero en contraposición está a da moza, que ten unha prespectiva sobre a vida como máis suabe.
Parece o típico prototimo de persóa xoven que cree coñecelo todo sobre a vida.
Paréceme unha contraposición entre personalidades interesante.
En breve farei outro "comentario" coa miña opinión sobre o texto de Kafka pois aínda non tiven o preacer de leelo.
Vos que opinión tedes sobre as personalidades dos personaxes??
Salu2
(Porcerto o meu anterior comentario, que publicou DF. non está completo, pero aínda que amiña memoria alcanza a saber que non está completo, non teño memoria suficiente como para completalo agora mesmo.)
O estilo tipo "caricatura", que eu chamaría máis ben expresionista ou algo así, é un dos que Clowes utiliza nas súas historias máis persoais e conseguidas. Tamén utiliza ás veces outro estilo, sen tanto tramado e máis simple, para outro tipo de historias máis lixeiras e menos interesantes. Típico del son esas caras con esa expresión que tanto repite nesta historia, cos brazos caídos, etc. É buscado.
ResponderEliminarCerto que indagar na personalidade del e dela, os principais deste relato, é case obrigado para nós, os lectores, se queremos sacar algo desas páxinas. Son personalidades bastante turbias ambas, e deberíamos analizar as voltas que dan, o que parece facer ou dicir ela, e o que realmente estea facendo ou querendo dicir. O mesmo pasa con el, como vai actuando a medida que se achega a ela, ou co asunto da caricatura feita nun restaurante, creo recordar... A páxina final co inodoro e o que o inodoro leva dentro, tamén debe ser analizado, creo.
Pero polo demais a min tamén me gustaría moito (...) que máis persoas deste club pasaran e deixaran os seus pareceres ao respecto aquí ou noutra entrada. ¿Será iso posible?
PS: Lamento que tal comentario quedara incompleto.
D.F.
La caricatura del caricaturista, es el deseo interior del artista del hambre por superar los 40 dias permitidos.
ResponderEliminarFueron las barreras respectivas. Es el ansia por demostrarte a ti mismo y al mundo que eres algo. Quieres creer que lo que haces es diferente,especial y que tiene un sentido. Llega el punto en el que te lo crees de verdad. Y entonces se radicaliza todo. Vas a demostrarle a todos lo que puedes. Te obsesionas. Lo consigues, te alegras, disfrutas un instante. Felicidades, por sentirse realizado un momento, para despues darte cuenta que no fue nada. Pesimismo. Ridiculizas lo que santificabas. Te abstraes, y acabas por separarte de aquello a lo que tanto te sentias unido. El caricaturista. Esa chica joven era producto de la imaginacion del caricaturista. El artista no era de este mundo, gozaba mostrando su talento a la gente, pero no. Esto hay que hablarlo... Escribirlo... Ahora no, asi no.
La joven era producto de la imaginacion del caricaturista. Tenia todo lo que necesitaba de una forma caricaturesca. La analiza cuando la contempla por primera vez. Da la sensacion de que busca los defectos en todas las personas para sentirse mejor en su propio mundo. Siendo ella producto de su imaginacion, la primera vez que la vio, es cuando comenzo a hacer el boceto de lo que despues seria su primer autorretrato.
ResponderEliminarLa joven es un paquete completo para el. Llenaba los huecos que se formaban en los solitarios viajes del caricaturista.
De vez en cuando una joven quinceañera, que admira a su padre y le da el reconocimiento que tanto anhela por su profesion, y otras veces una joven, tambien admiradora,pero con un deseo sexual interior. Quizas sea esa otra pista. Porque hay ciertas peliculas e historias que tratan tambien con productos de la imaginacion de sus personajes (*) , y que muestran cosas que sus creadores quieren, y no pueden tener, incapaces de conseguir de su imaginacion. Para aclarar este ultimo embrollo: El dibujante tenia un deseo sexual, pero ella no le deja, (por que el mismo no se deja) seria acostarse con su propia imaginacion.
Es su hija, su admiradora, su amante, su antitesis (joven, rica, famosa(por los padres)). No le llegaba con los tres alagos tras cada caricatura. Queria sentir que era algo mas que unos dolares y tres espectadores. Si me tiro mas del moco digo que experimento por medio de sus delirios una "metamorfosis" looooll ...kafka..... . Queva, es broma, no tengo ni sopa idea de que trata la metamorfosis de kafka.
PD: (*) * * * ( "El club de la lucha") De David_Fincher . Con Bratt pit y Edward Norton.
PD2: dado me se cerraron ciertas paginas de peliculas puedo ofrecer la pelicula en estupenda pesima suficiente calidad.
Quiero continuar creyendo que la joven era producto de la imaginacion de el protagonista, mas no me sale de la cabeza la viñeta en la que el caricaturista ve la caca en el bater. Estaba casi seguro de lo que decia. Mi teoria masacrada por una caca y una cisterna rota.
ResponderEliminar´Nasss...: Entendo que os últimos tres comentarios son do mesmo autor, e que as horas que constan nos comentarios están equivocadas (cousa de Blogger, eu non sei). Comezo: calquera comparación entre os relatos de Kafka e Clowes é ben recibida aquí, porque se trata diso precisamente, de comparar. E certas cousas que dis parecen bastante atractivas, se ben outras xa non as vexo tan claras. Por ex., iso que dis de Theda como o espello del na imaxinación do propio Mal, pois non sei... No relato de Kafka aparecen dúas chicas (as que recollen ao artista antes da comida co manager), pero no de Clowes tamén son dúas (tres, se incluímos a ex-esposa, personaxe ausente que tamén retrata co seu divorcio ao protagonista): a chica, e a nai. A chica ten esa reacción no restaurante, recollendo or trozos de papel da caricatura rota por Mal; a nai algo despois (cuarta páx. comezando a contar polo final) ten na man unha caricatura case igual, e di "¿Por qué dibujas gente tan fea?", e é a segunda vez que ese reproche da nai aparece no conto (as referencias a nai son frecuentes, por certo). A chica ten unha dobre cara (dobre polo menos); el, Mal, tamén pode que teña esas dúas caras ante si mesmo e ante os demais...
ResponderEliminarRespecto a iso que dis de que Mal comeza a esbozar a súa caricatura no momento de atopar a Theda, non sei... Esa caricatura atroz del é debuxada cando ela xa fixo iso no WC que el aínda non víu (ou sexa, que esa mañá non foi el ao WC) e desapareceu na feira buscando un bocadillo ou algo así... Ela actúa no WC (non creo que a cisterna estivera rota); eles volven ao stand; ela desaparece, malencarada polo da caricatura rota; el fai esa autocaricatura dura; el busca pola feira a Theda; el volve ao motel e ve o WC con outra caricatura, máis dura aínda.
Pero todo isto non quita que o que dis sexa certo, parcial ou totalmente. Só expreso certas dúbidas, porque creo que tanto o relato de Kafka como o de Clowes, préstanse a diversas e non moi claras interpretacións...
E logo está "a xente", claro, en ambos relatos; "a xente" que tamérn presenta dúas caras ante Mal e o artista da fame... (Pode que "A metamorfose", que ao parecer debería traducirse máis ben como "A transformación", teña algunha relación co conto de Kafka escollido aquí, e con outros: "Primeira dor", "A mulleriña". Distintos, pero cun algo en común, ¿ou?).
Gracias polos teus comentarios. Tomamos nota da película.