"Lord, I miss you..."
(Dedicamos esta entrada a J.L.R. Murillo, onde queira que estea).
Na nosa biblio temos obras de ambos autores. De Borges, na sección "Literatura en castelán" (821.CA) temos o libro Ficciones (que inclúe o relato escollido neste club) e ademais a antoloxía de contos Narraciones e o libro Historia universal de la infamia (pode que tamén estea o libro El hacedor). Cremos que sen embargo non hai poemas de Borges (a non ser no libro El hacedor, caso de estar), e Borges é antes que nada un poeta. A lectura dos contos de Borges pode resultar ao principio algo dificultosa, pero unha vez vencida esa primeira impresión non queda senón disfrutar da arte dun dos mellores escritores en castelán do século XX.
De Pratt temos xa bastantes álbumes: da saga de Corto Maltese, e por orde cronolóxica, temos La balada del mar salado (historia longa coa primeira aparición de Corto), Las Célticas (onde se atopa o relato escollido e outros tres) e Fábula de Venecia, outra historia longa na que Pratt homenaxea a súa cidade de Venecia (se ben el non nacera alí) e a tradición xudea presente nesa cidade e nel mesmo. O que consideramos o mellor album da serie de Corto Maltese, Corte sconta detta arcana (traducido sería algo así como "Patios escondidos chamados arcanos", e se refire a certos patios do barrio xudeo de Venecia), editado en castelán co detestable título case insultante de Corto en Siberia, aínda non o temos, pero todo se andará... Polo demais si temos o album Verano indio, con guión de Hugo Pratt e bos debuxos de Manara: as primeiras nove páxinas mudas , na praia, cos indios e a chica entre as ondas, son "linguaxe prattiano en estado puro", e quen non recoñeceu arte no cómic escollido neste club, debería pasearse por esas nove páxinas iniciais (sen embargo, as concesións a un certo erotismo barato son, pensa un, concesións aos latiguillos de Manara, un autor menor vendido ao mercado do erotismo simplón). Destacaríamos igualmente a morte do indio Natan nas páxinas do final como outro trazo da sensibilidade prattiana. Do resto, viñetas claramante malcopiadas de fotos, ben, só dicir que é marca da casa de Manara, un autor que consideramos menor aínda que a primeiro golpe de vista a certos lectores pouco atentos poda parecer "moi bo" (remitímonos a esa entrada anterior que titulamos "Estilo de Hugo Pratt", onde o mesmo Manara delátase nos seus propios vicios ao tempo que ensalza ao seu mentor HP). Temos igualmente o volume I da serie Los Escorpiones del Desierto, anmbientado na II Guerra Mundial en África. A serie melloraría nos seguintes álbumes, pero éste non deixa de ser un bo tomo con dúas historias.
Se tiveramos non obstante que engadir unha pequena lista de álbumes de Pratt que aquí consideramos dignos de ser destacados, esa lista incluiría títulos como Jesuita Joe, con páxinas e páxinas outra vez tipicamente prattianas, sen diálogo; ou La macumba del gringo (baseado noutro conto de Borges, "Tres versiones de Judas", do mesmo libro Ficciones); ou Un fortín en Dancalia, episodio da serie "Los Escorpiones del Desierto"; ou Al Oeste del Edén, desde logo; etc. Todas estas cousas un debe buscalas nas bibliotecas públicas, con un pouco de paciencia. Se un sinte a chamada de Pratt, naturalmente... Hai que ter unha certa sensibilidade, por descontado.
Unha certa sensibilidade, iso é.
Entendo que Pratt entrou no labirinto circular creado por Borges, e o mesmo tempo, Pratt creou outro,ou ben continuou como fixo ó final Ryan (o neto de Fergus Kilpatrick). Encántame dende fai moito tempo Borges, sempre me pareceu que os seus textos, non só tiñan trampas e segredos agochados en cada páxina, senón que se baseaba neles para crear o texto… Agora co comentario feito por Pratt na primeira entrada se mal non recordo, esta sensación miña enchese de luminosidade. En canto a Pratt, a vedade é que me gustou a saga das “Célticas”, e tamén é certo, non lin nada mais de Corto…pero certamente gustoume.
ResponderEliminarSobra dicir que as historias aseméllanse, é mais, e a mesma historia contada con algúns chiscos de novidade, pero é inevitable agregar algo de cada un cando estamos a contar unha historia. Do conto, destaco eu, que fora xustamente Shakespeare (“O Bardo Inmortal”) do que tomarán prestado as referencias das súas obras como instrumento para chegar “a emancipación da patria”, provocando a serie xa mencionada de paralelismos. E de Corto (ademais da calidade do personaxe que lle da vida e outra perspectiva ó canto) é moi bonito, aínda que tal vez non sexa a palabra mais exacta, ver como é un espectador da historia que esta a ocorrer..salvando o final coa moza, a moza representa (eu polo menos o vexo claro) a patria ansiosa de ser emancipada do Imperio, cega, e descoñecedora da verdade (?), o pobo, sé se quere - recordando sempre o sentido de tempo circular, de demarcación do destino, da morte que DF nos contaba nas entradas anteriores-. As gaivotas, e eses elementos naturais no cómic de Pratt, non caera, pero efectivamente pódense interpretar dunha forma especial…
Lin poucos (en comparación con todo o que quero ler de Yeats) poemas de Yeats, pero atrévome a dicir que todos teñen un significado que fai que levites (transmigración das almas quizais…) Obviamente o poema –polos menos é evidente para min- fala do tempo circular, do destino (conceptos que poden facer pensar sen ter unha imaxe clara do que poden ser,para quen queira sabelo, eu tiven a miña primeira imaxe do tempo circular coas Ruinas Circulares de Borges, recomendado). O poema forma parte do libro “The Tower”, e as torres son fortificacións, que se elevan cara o ceo para ver mais aló, mais aló de todo; pero resulta que no conto Kilpatrick nacera na torre circular Kilgarvan, e que a muller tivera unha iluminación desa torre caendo –mulleres, iluminación, Banshee(?)-. Ser heróes ou ser traidores, ou que demo, ser ámbalas duas cousas, ¿ten sentido se o tempo é circular? ¿Todos formamos parte da historia de alguén? ¿Non tiven que ler as Ruinas Circulares de Borges, e así aforrabame parecer un tolo con estes comentarios en interrogrativo? (Este verán haberá que ir a Dublín, e as suas torres circulares que se atopán nas aforas –rezo polo Bloomsday, pero o dubido polo escaso do meu bolsillo-)
Por último, quería dicir que reflexouse na miña mente no intre que lin –tal vez por deformación profesinal, dez anos de teatro dan para moitas interpretacións e obras…- “de teatro hizo también la entera ciudad” unha imaxe, a de “Crónica de una muerte anunciada” de G. García Márquez. Esa historia tamén ten moitos paralelismos con a que temos aquí, claro que se a historia que temos aquí esta baseada en Julio Cesar, en Shakespeare, sería ilóxico pensar que a de GGM non, xa que se ben “que la historia copie a la literatura es inconcebible”, que a literatura se base en literatura é inevitable.
Un saudo e ata pronto...
Ola, Kar. Gracias. Un comentario moi longo, e moi ben escrito. Xa che dixen que cada vez escribes mellor, e nótase como as lecturas vanse acumulando e... producindo, xerando ideas e asociacións, razón pola cal talvez sintas esa atracción polos dous autores que nos ocupan, que fan algo así.
ResponderEliminarO ideal sería que outros compoñentes deste club responderan, pero creo que será difícil. Xa comentaras que "Las Célticas", de HP,era un album lido por ti completo, e con gusto. Realemnte está cheo de referencias literarias e de lendas e mitos celtas (Merlín, Morgana, Puck, Shakespeare, etc.). Logo de escoller o cómic escollido arrepentinme de non coller mellor o de "Sueño de una mañana de medio invierno". Probablemnte funcionaría mellor. Ou a dos títeres sicilianos, con Cervantes e cía. En fin, tes unha entrada con recomendacións da obra de HP que un día espero probes: vai moito contigo.
O que dis da chica non sei se o comparto. Penso que a entrada escrita por M. sobre ela ilumina algo este personaxe. A historia de amor con Corto queda escurecida porque, creo, HP vese obrigado a facer unha historia de só vinte páxinas, e ten que meter moito en demasiado pouco. Ela más que a patria, creo, represéntase máis ben a... ela mesma. É un personaxe con forza propia. Iso si, cun destino (Moira) que cargar e que forza certas relacións cos homes que ela quere.
O de Yeats, creo tes razón. É xa un lugar común de Borges o do tempo cíclico (en "Los teólogos", p. ex.). Neste caso o reparto de roles, a repetición de situacións ao longo da historia, etc. Insisto sen embargo que en no conto de JLB santo e pecador son o mesmo, pero no de HP son dúas persoas, onde o traidor é o heroe e viceversa, realidade só coñecida por poucos, entre outros Corto e o lector, mais non por Banshee nin por ... Irlanda (hummmm...).
O que dis da cidade enteira e a representación teatral, moi certo. Insisto tamén en que isto está presente en HP. Por ex., en "Fábula de Venecia". Ese xogo entre ficción e o que a xente chama "realidade" está moito na obra prattiana, espcialmente na saga de Corto: a ficción formaría "parte" da realidade; non sería "outra" cousa distinta. ¿É unha herdanza cervantina, que era "marrano" de orixe como Pratt...?